Hmmm.. een komen en gaan van vanalles is aan de orde van de dag. De zon komt op en zakt weer in de horizon. En dat is iets wat we in vele vormen eren, waarde toekennen, etc. We bereiden onze maaltijden, vieren verjaardagen, verwelkomen mensen in een nieuwe groep door hen de hand te schudden of geschenk te geven, drinken een drankje bij een afscheid.. etc. Zijn de inheemse rituelen verworden tot contemporary -en vooral minimalistische- afleidingen daarvan? En wat ik me daarbij afvraag: is dat erg? Vanochtend las ik in een post op instagram over het verdwijnen van ornamentiek.. ik noemde dat jaren geleden 'romance in design' (afstudeer onderwerp tijdens een master opleiding op DAE waar de docenten niet veel veel konden destijds.. en ik staakte). En daar zit wel wat volgens mij: in de veralgemening van ieder detail, zie ik een verdwijnen van diepgang, van waarde toekennen aan, van het mogen hebben van een eigen karakter, identiteit.. minimalisme staat gelijk aan 'niets te zeg